როცა ცუდი პერიოდი ჩაივლის, დაავადება წავა, ტკივილს აღარ გრძნობ, მაგრამ სარკეში იყურები და ამჩნევ უაზრო კვალს, რომელიც ზემოთხსენებულებმა დატოვეს, გიჩნდება ინსტიქტური სურვილები… რომლებიც ერთიანად ამ ყველაფრის კომპენსაციას შეძლებენ.

მეც, ღამის 3 საათზე, ცარიელ კოლას ბოთლს გავხედე, ბოლო ღერს მოვუკიდე და მართალია, მეგობარი ფეისბუქზე ისეთი კითხვებით მაბრუებს, როგორიც არის: “ანო, რა ჟანრია Archive? Moby?…” მე მაინც მთელი ძალით ვცდილობ თითებზე მომწყვდეული მუზის შეჩერებას.

ეს ყველაფერი ძალიან დრამატულად ჟღერს, არც დავწერდი რეალურად რომ არ ვგრძნობდე, მაგრამ რადგან ნამდვილია, გადავწყვიტე ღრმად მივიწყებულ, საფუძვლიანად მონატრებულ ბლოგზე გადმომეტანა.

ზუსტად რომ ვიცოდე, ხვალ დილას ჯანსაღად გავიღვიძებ, სავარაუდოდ ამაღამ სწრაფად ვიბანავებდი, ხვალისთვის ტანსაცმელს მოვამზადებდი და დილის 10:00 საათზე, სავარაუდოდ ჩემი სამსახურის ლიფტში ვიქნებოდი. ალბათ, თემოსაც გავუგზავნიდი ჩემს ლიფტში გადაღებულ ფოტოს, გვერდისთვის – 50 ლიფტი, რომელშიც ფოტო უნდა გადაიღო სანამ ცოცხალი ხარ