წერა

Oh, I’m back. ბლოგს მონატრებულმა იმდენი ვწერე, მგონი ჩემი ყველაზე გრძელი პოსტია, ტოპიკები გამოყოფილია ცისფერი ისრებით, შეარჩიე და წაიკითხე შენთვის საინტერესო.

➜ “თავისუფალი თემა”

არ ვიცი სხვებთან როგორ იყო, მაგრამ ქართულის მასწავლებელი რომ “თავისუფალი თემის” დაწერას გვავალებდა, ყოველთვის სასიამოვნო შეგრძნება მეუფლებოდა. არ ვიცი რამდენად დევს ეს ყველა ადამიანში, მაგრამ ჯერ კიდევ ბავშვობის ასაკიდან მომყვება წერისადმი განსაკუთრებული დამოკიდებულება. არ აქვს მნიშვნელობა რაზე ვწერ, არც განსაკუთრებული წერის მანერა, გრამატიკული ცოდნა ან სტილი გამაჩნია, უბრალოდ “მეწერინება”.

არ მიყვარს, როცა წერის დროს სიტყვიერ ჩარჩოებში ვარ მოქცეული. მირჩევნია, თავისუფლად გამოვიყენო ყველა სლენგი, რომელიც ენაზე მომადგება. ასევე, არ მომწონს, როცა შეცდომად მეთვლება სადმე მძიმე-წერტილის აცილება. ჩემი აზრით, ბლოგერი და ჟურნალისტი ამ კუთხითაც განსხვავდებიან ერთმანეთისგან. ბლოგერმა ისე უნდა წეროს, როგორც თვითონ იგრძნობს თავს თავისუფლად.

მაგრამ… მაღიზიანებს პოსტების კითხვისას შემჩნეული “ტაიპოები”, უადგილოდ გამოყენებული “დ” და “თ” ასოები, ამ შეცდომაზე იმდენად მძაფრი რეაქციები მაქვს, შეიძლება პოსტის კითხვაც შევწყვიტო. არ გამოვრიცხავ ვინმეს ჩემი პუნქტუაცია, ან უცხო ენიდან გადმოდღაბნილი სიტყვები არ მოეწონოს, ამიტომ აქვე გაგაფრთხილებ – I don’t care!

ჩემს ბლოგზე დაბრუნება, პოსტების წერა მინდა. იმიტომ, რომ “თავისუფალი თემის” არ იყოს, აქ ყველაფერი ჩემია, რასაც მინდა, როგორც მინდა და როცა მინდა დავწერ. მე მართლა მიყვარს წერა, წერა უაზროდ… (თუ არ მოგეწონება, გასასვლელი კარი მარჯვენა კუთხეშია) ვაპირებ ვწერო საკუთარი თავისთვის.

➜ ცოტა რამ ჩემს აწმყოზე

სამუშაო კვირა ორშაბათიდან პარასკევამდე უაზროდ იწელება, შაბათ-კვირა კი თვალის დახამხამებაში მეცლება ხელიდან. დილაობით ჩემი საწოლიდან თავის აწევა ერთი დიდი ტრაგედიაა. მაღვიძარა სამჯერ მაქვს დაყენებული ნახევარ საათიანი ინტერვალებით და რიგის მიხედვით ვცნობ მელოდიების შესაბამისად (9-ის ნახევრიანი რეკავს, ახლა კი ნამდვილად უნდა ადგე!). მიუხედავად 8 საათიანი სამუშაო დღისა, უკვე მეშვიდე თვე დაიწყო ამ სამსახურში და ჯერაც არ მომბეზრებია, პირიქით, აზარტში შევდივარ.

ბოლო 2 წლის მანძილზე 4-ჯერ შევიცვალე საცხოვრებელი ადგილი და საბოლოოდ მივედი დასკვნამდე, რომ ჩემოდნებზე ცხოვრება მხოლოდ იმ შემთხვევაშია სასიამოვნო, თუ სადღაც “შინ” გელოდებიან. ამ ეტაპზე სწორედ “საკუთარი შინის” მოძიებით ვარ დაკავებული და უახლოეს პერიოდში, ვაპირებ ახალ სახლში ახალი ცხოვრების დაწყებას.

ამასწინათ, როცა ჩემი პერსონალური ნივთების, ტექნიკისა და სხვა წვრილმანების სია შევადგინე, აღმოვაჩინე, რომ იმაზე მეტი რამ მაქვს, ვიდრე მეგონა. ფაქტი მესიამოვნა და კიდევ უფრო გამახარა იმან, რომ ჩემი ნივთების დიდი უმრავლესობა პრაქტიკულობით გამოირჩევა – არ მაქვს ჯანქი, რაც მაქვს ყველაფერს ვიყენებ. თვის ბოლოს ამ ყველაფრის ყუთებში მოთავსება და ახალ სახლში მათი დაბინავება მომიწევს, წინა გადაბარგებებისგან განსხვავებით, ამჯერად, ეს ამბავი მახარებს. მინდა ისეთი გარემო შევიქმნა, სადაც თავს კომფორტულად ვიგრძნობ და ყველაფერს ჩემებურად ექნება ადგილი მიჩენილი, ზედმეტი ნივთებისა და სხვა ადამიანების ნივთებში აღრევის გარეშე.

➜ სახლის წარმატებით შერჩევა არცთუ მარტივი საქმეა

პირველად ბინა რომ ვიქირავე, სრული 100%-ით ჩავფეილდი. ადგილმა არ გაამართლა (ნუცუბიძის პლატოზე იყო, მესამეში, ამ უბანში ბავშვობა და შეგნებული ცხოვრების დიდი ნაწილი გავატარე, მაგრამ სამსახურში სასიარულოდ ძალიან ცუდი არჩევანი გამოდგა), სართული იყო მეცამეტე და რამდენიმე დღეში აღმოვაჩინე, რომ თურმე ლიფტი კვირაში მინიმუმ სამჯერ ფუჭდება, წყალგაყვანილობას პრობლემა ჰქონია და მეზობელი ჩავრეცხეთ და ა.შ ამ ბინიდან 1 თვეში გამოვიქეცი და ვაჟაზე გადავედი, მშვენიერ ადგილას, ნორმალურ ბინაში. ყველაფრით კმაყოფილი ვიყავი, თუმცა გაფართოების მიზნით აგვისტოს ბოლოს მაინც გადავწყვიტეთ ბინის შეცვლა და მშვენიერი ბინა ვიქირავეთ იყალთოს გორაზე – კორპუსის ბოლო სამი სართული 13-15, ნორმალური რემონტით, კარგი სამზარეულოთი, ულამაზესი ხედითა და დიდი ვერანდით. მიუხედავად ამისა, სახლში რამდენიმე პრობლემამ იჩინა თავი – ცენტრალური გათბობის დაზიანებული “ნასოსი”, რომელიც შევაკეთეთ, მაგრამ ქარიანია იყალთო და ბანაობისას წყლის ტემპერატურა არასასიამოვნოდ ცვალებადობს. ასევე, ტრანსპორტის სერიოზული პრობლემაა, თუ მანქანა არ გყავს (და მე უმანქანოების რიცხვს მივეკუთვნები) აქ ცხოვრება არ ღირს. თანაც, ლიფტი ჩემს წონას (42 კგ) ვერ აღიქვამს და მიწევს ოჯახის წევრებისთვის რეკვა, რომ ჩამოვიდნენ და ამიყვანონ (ლიფტი ფასიანია და დამატებით ხუთიოდე ლარი მეხარჯება კვირაში)