როგორც საღამოობით რელაქსაციისა და ლუდის მოყვარულს, ხშირად შემხვდები რომელიმე მსგავს დაწესებულებაში ↷
გაითვალისწინე ➡ თუ ბარის შერჩევისას პეროს სახლში დატოვება არ გამოგდის, აქედან არც ერთი ბარი არ მოგეწონება
მე აქ იმიტომ დავდივარ, რომ:
კატმანდუში მზე წითელია. ფრანკფურტში? ფრანკფურტში – პუნქტუალური. სამაგიეროდ, თბილისი მზის და ვარდების მხარეა, უფრო სწორად, რაც ვარდები გადავაგდეთ, მხოლოდ მზის.
გუშინ პირველად მივხვდითქო, რომ თბილისი მიყვარს… თუ იმ გრძნობას არ ჩავთვლით, ყოველ რამდენიმე დღიან თბილისთან დაშორებაზე, ქალაქში დიღმის მხრიდან შემოსვლას რომ ახლავს ხოლმე თან…
არაფერი განსაკუთრებული, არც ფირუზისფერი ცა და არც ზურმუხტისფერი ხმელეთი… უფრო თეთრი წინდებით ტალახში მუხლებამდე ჩაფლული, უფეხსაცმელებოდ ბოდიალი, ბევრი კარგი და ბევრი ცუდი, ზემოდან ერთ დიდ განათებულ ბურთად აციმციმებული თბილისი მიყვარს. თბილისი, რომლის უბნებშიც ჩემი მეგობრები დააბიჯებენ, აი იმ ქუჩის ბოლოს, ერთერთ ბინაში ჩემი მეგობარი რომ ცხოვრობს.
თბილისი, ჩემი მეხსიერებიდან? (more…)
ხუთშაბათს, როგორც წინა პოსტში დავაანონსე, მარტინის ივენთზე ვიყავი მიწვეული, უნიქის ტერასაზე. წინა ივენთზე პირველად მოვინახულე ეს ტერასა და შესაბამისად, პირველ რიგში, ამან გამახარა, რომ წვეულება სწორედ იქ და არა სხვა სართულზე იქნებოდა. დრეს კოდი – საღამოს კაბა (Party Dress). შესაბამისად, შავ კაბასა და შავ დაბალ ფეხსაცმელში გამოვეწყვე და მეგობართან ერთად უნიკისკენ წავედი.
სამწუხაროდ, ამინდმა ზურგი გვაქცია და საშინლად წვიმდა. მიუხედავად ამისა, წვიმას ხელი არ შეუშლია ტერასაზე მარტინის ივენთის გამართვაში. უბრალოდ გადახურეს და როცა შევედი, დამსწრე საზოგადოება მაგიდებთან მარტინის შეექცეოდა სასიამოვნო მუსიკის ფონზე. ასევე, ძალიან სასიამოვნო გარეგნობის მარტინის გოგონები და არანაკლებ სასიამოვნო საზოგადოება.
შევედი თუ არა, ერთი მაგიდა ბლოგერებიც დავინახე, რაც ძალიან მესიამოვნა, ნაცნობი კამპანია ყოველთვის მიქმნის კომფორტს. (more…)
მაშ ასე, დაახლოებით 10 წუთი ვფიქრობდი დამეწერა თუ არა პოსტი, მაგრამ საბოლოოდ დადებითი გადაწყვეტილება მივიღე და როგორც ხედავ პოსტიც დავწერე. ჩვენს საზოგადოებაში ხშირად ძნელია კარგი გამგების პოვნა და ათას იარლიყს აწებებენ უბრალო ამბებს. ბუზს სპილოდ აქცევენ, სპილოს მთვარეზე ექსპედიციად. მაგრამ, ამაზე მოგვიანებით, ეხლა უბრალოდ რა ხდებოდა დღეს…
ჩემი უფლებები მთავრდება იქ, სადაც სხვისი უფლებები იწყება და არასდროს არც ერთ ადამიანთა ჯგუფს არ მივუდგები ჩემი სუბიექტური მოსაზრებებით. დასკვნებს მხოლოდ დაფიქრებისა და ლოგიკური მსჯელობის საფუძველზე გამოვიტან ხოლმე.
მივყვეთ დეტალურად. ყველაფერი დაიწყო ასე:
არცთუ დიდი ხნის წინ, (2012 წლის 27 მარტს) საქართველოს პრეზიდენტმა ხელი მოაწერა საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსში შესატან ცვლილებებს და კანონის თანახმად:
თუმცა მსვლელობის ჩასატარებლად კანონი და ფეისბუქზე მოწოდება საკმარისი არ იქნებოდა, შესაბამისად, ორგანიზაცია იდენტობამ მერიისგან მიიღო ნებართვა, რომლის თანახმადაც, 17 მაისს უფლება ჰქონდათ ჩაეტარებინათ მშვიდობიანი მსვლელობა. ამ ტიპის ნებართვის დროს, პოლიცია ვალდებულია ხელი შეუწყოს აქციის მშვიდობიანად დასრულებას.
რა მოხდა სინამდვილეში? (more…)
გამარჯობა,
როგორ ხარ?
თბილისში ბოლო რამდენიმე დღე წვიმდა. საერთოდ წვიმა მიყვარს, მაგრამ არა მაშინ, როცა სიმყუდროვის ნაკლებობაა. იცი, ასეთ დროს წვიმიანი ჰორიზონტი კიდევ უფრო მინაცრისფრებს ხოლმე, ამ ისედაც ნათელს მოკლებულ, შავ-თეთრ რეალობას.
დიდი ხანია ფურცელზე არაფერი დამიწერია. ვორდში აკრეფილ ტექსტს კი სინამდვილე აკლია. Ctrl x, Ctrl v… ჩასწორებულ-ჩანაცვლებული აბზაცები, წაშლაც უფრო მარტივია. ცხოვრებაში კი, ფურცელზე კალმით ნაწერის არ იყოს, არც ctrl x, არც ctrl s და მით უმეტეს delete არ არსებობს. მხოლოდ იმავე კალმის მელნით თუ გადაჩხაპნი უხეშად.
ასევე დიდი ხანია არ მომხდარა რამე კარგი. წყევლის რომ მჯეროდეს, ვიტყოდი დაწყევლილი ვართქო, ბოლო კვირაში ხშირად მახსენდება ბრიტანული იუმორის შედევრი “ლონდონში რომ არ ვცხოვრობდე, ვიფიქრებდი ლონდონში ხომ არ ვცხოვრობთქო” და ამ წინადადების პერეფრაზი იყო წყევლაზეც. ერთიც და მეორეც წვიმების ბრალია ალბათ.
დღეს ჩემს თავს დიაგნოზი დავუსვი (more…)
რა ჯობია მყუდროდ მოკალათებას, ყავით და სიგარეტით, ლაპარაკს ნებისმიერ თემაზე რაც თავში მოგივა და დასვენებას? შენ არ ვიცი როგორ ზიხარ პოსტის კითხვისას, მე ყავას ვსვამ, სიგარეტს ამ წამს მოვუკიდე და ჩემს ერთობ მივიწყებულ ბლოგზე პოსტის წერა დავიწყე.
მაისის ზომიერად თბილსა და სასიამოვნო გაზაფხულზე, რომ გითხრა რამე განსაკუთრებული ხდებათქო, მოგატყუებ. თუ იმას არ ჩავთვლი, რომ რამდენიმე სასიამოვნო დღე მქონდა (მაგალითად Friday Night At Unique) და ჰო, ახალი სამსახური (ამაზე ოდნავ მოგვიანებით)
→ Starbucks
გახსოვს ალბათ, ერთერთ პოსტში (და არამარტო პოსტში), ვწუწუნებდი, რატომ არ არის საქართველოში Starbucks-თქო. და აი ისიც, გამოჩნდა… ყავის სახლის რა გითხრა, მაგრამ თვითონ ყავის შეძენა უკვე შესაძლებელია სუპერმარკეტ ბიგბენში – ჭავჭავაძის გამზ. 52 | სუპერმარკეტში – ნაფარეულის ქუჩა 9
“შემოთავაზებულია მხოლოდ 3 სახის დაფქული ყავა პრესისა და მანქანისთვის, რომლებიც ჩვენს კედელზე შეგიძლიათ იხილოთ.მომავალში იგეგმება სტარბაქსის სხვა ყავების შემოტანაც.” (c) Starbucks In Georgia
! ფასი არ მომეწონა, 35 ლარი 340 გრამი დაფქვილი ყავისთვის (თუნდაც სთარბაქსისთვის) ძალიან ძვირია.
→ Coffee Sisauri
რა თქმა უნდა, სთარბაქსის ბრენდთან ახლოსაც ვერ მივა, მაგრამ არცთუ დიდი ხნის წინ, გავიგე, რომ შესაძლებელია ხსნადი ყავის წონით ყიდვა. დგას პატარა ჯიხურები, სადაც შესაძლებელია იყიდო სხვადასხვა სახეობის ყავა, ჭიქები და ა.შ ყიდვა შესაძლებელია კოლმეურნეობის მოედანზე, სუპერმარკეტ “პოპულში”, ასევე “თბილისი ცენტრალში”. შეიძლება კიდევ სხვაგანაც იყიდება, მე მხოლოდ ამ წერტილებში ვნახე. ფასი: 100გრ. 5 ლარი. მოკლედ, ვიყიდე 200 გრამი და სახლში ბედნიერი დავბრუნდი იმიტომ, რომ შეფუთვა მომეწონა. არ ვიცი რატომ მაქვს გართულება, მაგრამ მგონია შეფუთვა ძალიან, ძალიან მნიშვნელოვანია, განსაკუთრებით როცა ყავას ეხება. ვერ წარმოიდგენ რა სასიამოვნო სურნელი ჰქონდა ამ ქაღალდის პაკეტს სახლისკენ რომ მომქონდა… (more…)
მგონი ბოლოს და ბოლოს ზამთარი წარსულს ჩავაბარეთ და თბილისის ქუჩებში მზის სხივებმა გამოანათა… ალბათ შენც ჩემსავით ელოდი კარგ ამინდს და სიცივის შეგრძნება შენც გიკარგავდა გარეთ გასვლის სურვილს. ახლა კი, რაც არ უნდა ბევრი სასიარულო მქონდეს, არ მეზარება გასვლა და მიხარია კიდეც.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად ვფიქრობ კუს ტბაზე ასვლაზე… მინდა მსგავსი ადგილები რამდენიმე კი არა, ბევრი ჰქონდეს თბილისს. რამდენადაც ვიცი კუს ტბაზე wi-fi არ არის, თორემ აუცილებლად ვიტყოდი ეს ადგილი პატარა სამოთხეათქო. რა შეედრება გაზაფხულის მზიან შაბათს, ზურგჩანთას რომ აიღებ, შვილს, მეგობრებს, საყვარელ ადამიანს ხელს მოკიდებ და კუს ტბაზე წახვალ. იქ სადმე მყუდრო ადგილზე გაშლი პლედს და წამოგორდები… მზის სხივებითა და სუფთა ჰაერით დატკბები, განიტვირთები მტვრიანი ქალაქის ხმაურისგან.
ის ჩემი ბიძაშვილის უახლოესი მეგობრის დაა, ჩემი მეზობლის დაქალია და ბიძაჩემის ნაშის დისშვილი. ყველაფერი ერთად და ამ ყველაფერთან ერთად ჩემი თანამოქალაქე. თუმცა ეს არავის გვიკვირს, ჩვენ ხომ თბილისში ვცხოვრობთ. ქალაქში რომელიც პარიზსაც ჯობია, ნიუიორკსაც და ყველა სხვა ქალაქსაც რომელიც ოდესმე თუნდაც სიზმარში გინახავთ.
ქუჩა (დეკემბერი, 2011)
ამდენი მოწყენილი სახე ერთად შეუძლებელია სადმე სხვაგან ნახო. ამავდროულად თითოეულ ამ დაღვრემილ გამოხედვასა და შეკრულ წარბში შეიძლება ამოიცნო მეზობლის დაქალი, ბიძაშვილის ნაშა, შენი საუკეთესო მეგობრის ძმა ან ძმის ყოფილი შეყვარებული მაინც.
“მარშუტკა” (დეკემბერი, 2011)
წლის საუკეთესო მობილური ტელეფონი Nokia express music, რომლის ყურსასმენებიც ყოველ მეორეს უკეთია, რბილ სავარძელზე მოკალათებულან, ზოგიც დგას, ზოგს სხვისი ჩანთა უდევს კალთაში. ისინი ყველანი მოწყენილები არიან და მათშიც ასევე შეიძლება ამოიცნო შორეული ნათესავი, ყოფილი კლასელის ძმა ან მეზობლის ბავშვი, თანაც ისეთი ჩახუთულობაა, ისეთი მუქი ფერებია და ისეთი “პონჩიკი”-ს სუნი აქვს ქალს ჩემს თავზე, რომ ეს ნამდვილად იმ ბუფეტის მცხობელი იქნება, ბავშვობაში ბულკზე რომ ვაკითხავდი.
საცობი (დეკემბერი, 2011)
მიუხედავად იმისა, რომ ქუჩები არც ისე ფართე და არც ისე მთაგორიანია, მაინც “ძერსკი” არჩევანია X6 ან თუნდაც რომელიმე სხვა, მთავარია იყოს “ჯიპი”, გზა გადატვირთულია და ყვითელი ავტობუსები ყოველთვის იმ ხაზზე დადიან, სადაც წესით სწრაფად უნდა იარო, მიუხედავად იმისა, რომ 40კმ/სთ-ს სიჩქარე არ აჭარბებს. ყველა მძღოლი წუხს იმის შესახებ, რომ გზები გადატვირთულია, რომ მხოლოდ თავად არიან შუმახერები და (more…)
(ანუ ჩემი “ტატუგრაფია” და ახალი ტატუ ფოტოებით)
ერთხელ, წლების წინ, ახლადგამომცხვარი თინეიჯერი რომ ვიყავი იმ დროს, ტელევიზორის წინ ვიჯექი მამაჩემთან ერთად. ამ დროს ეკრანზე რომელიღაც ჰოლივუდის ვარსკვლავის ტატუებს განიხილავდნენ. მამაჩემმა თავისი აზრი გამოთქვა, რომ ტატუ არის საკუთარი თავისთვის დაღის დასმა თუ რაღაც ამდაგვარი. რასაც მე არც მაშინ ვეთნხმებოდი და ეხლაც ვთვლი რომ ეგრე არაა.
არასოდეს მყვარებია შემოდგომა. ყოველთვის უსიამოვნო შეგრძნებას იწვევდა ჩემში, ალბათ იმიტომ, რომ სწორედ ეს სეზონი ცვლიდა ზაფხულის ცხელ და უდარდელ დღეებს. გავიდა დრო, სკოლა უნივერსიტეტმა შეცვალა, უნივერსიტეტი – სამსახურმა და თითქოს არდადეგების გაქრობასთან ერთად შემოდგომისადმი დამოკიდებულებაც შემეცვალა. თუმცა პოსტი ამაზე სულაც არაა!
March 
