ინტერნეტი ჯიბეში (“მობილური” თაობა)

მე არ ვარ მობილური ტელეფონების სპეციალისტი. არც სუპერ მოდურ ტელეფონზე მეოცნებე ადამიანი ვარ, რომელსაც ოღონდ კარგი ტელეფონი ჰქონდეს და დაგლეჯილი ფეხსაცმელი არ შეაწუხებს.

რა თქმა უნდა, კარგია როცა კარგი ტელეფონი და სხვა (თუნდაც ფეხსაცმელი) ასევე კარგი გაქვს, მაგრამ თბილისის ქუჩებში, ძირითადად თვალში მხვდება ხოლმე ცუდად ჩაცმული და ტექნიკის ხამი საზოგადოება.

იმის გამო, რომ ტელეფონი ჩემთვის მეათეხარისხოვანია, ბოლო წლების მანძილზე სულ უბრალო და უაზრო ტელეფონებით დავდივარ.

ჩემი წინა ტელეფონი მოტოროლა L6 (ვარდისფერი), ისევე უბრალო იყო, როგორც ახლანდელი ნოკია 2600.

        

როგორ გახდა მობილური ტელეფონი მასთჰევი?

• თავიდან მხოლოდ დამირეკე-დაგირეკავ.
• დამირეკე-დაგირეკავ + მომწერე-მოგწერ+მაღვიძარა
• დამირეკე-დაგირეკავ + მომწერე-მოგწერ +მაღვიძარა+ ფოტო-მუსიკა+გადამაწერინე-გადაგაწერინებ
• დამირეკე-დაგირეკავ+მომწერე-მოგწერ+მაღვიძარა+ფოტო/ვიდეო-მუსიკა+ინტერნეტი

მოკვდა პოლიფონიის ეპოქა, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს არცთუ დიდი ხნის შემდეგ mp3 ეპოქაში ბლუთუსიც მოკლეს usb კაბელმა და ინტერნეტმა.

დღესდღეობით, ალბათ აღარავინ აწერინებს ერთმანეთს ბლუთუსით მუსიკას, ფოტოებს და ა.შ… ძირითადად კი ზარადაც მობილურის მწარმოებელი კომპანიების მუსიკას ვიყენებთ(ჩემს ტვინში ახლაც ინსტიქტურად გაიჟღერა ნოკიას სტანდარტულმა ზარმა).

 

 

 

ამ ფონზე, სიტყვა “ინტერნეტი” ჩვენში კომპიუტერის ასოციაციას აღარ იწვევს, რადგან ის ხელმისაწვდომია მობილური ტელეფონითაც, რომელმაც ტელეფონის ფუნქციასთან ერთად შეიძინა ისეთი ფუნქციები, როგორიც არის: ფოტო აპარატი, მუსიკალური ფლეიერი, ინტერნეტთან წვდომის საშუალება და ა.შ

 

ამგვარად, ჯიბეში აღმოჩენილმა ინტერნეტმა, ფოტოაპარატმა, ტელეფონმა და მუსიკამ ადამიანები გაცილებით უფრო მობილურ არსებებად აქცია. ჩემს სრულიად უბრალო ტელეფონსაც კი, თავისუფლად ვიყენებ ფეისბუქითა და თვითერით სარგებლობისთვის… ვათვალიერებ ჩემი ბლოგის მობილურ ვერსიას.

→

 სხვათაშორის, თუ ტელეფონიდან შესვლისას წინ m ასოს აკრეფ, ძირითად შემთხვევაში მობილურ ვიზუალს ნახავ(მაგ. m.mrsmarch.wordpress.com / m.facebook.com)… უფრო მალე ჩაიტვირთება და მოხერხებულიც იქნება, აღარაფერს ვამბობ მეგაბაიტების დაზოგვაზე: )

მიუხედავად დიდი შესაძლებლობებისა, მე პრაქტიკულად მაინც იმ ეპოქაში ვრჩები, სადაც მობილური ტელეფონი მხოლოდ ზარი/sms-ია. პარადოქსია, მაგრამ ამის მიუხედავად საკმაოდ კარგად ვარ ტექნიკასთან, მათ შორის ტელეფონებთან.

ამიტომაც, შეიძლება ქუჩაში დამინახო ზურგზე ლეპტოპაკიდებული, ყურსასმენებით, რომლის ბოლოც ჩემს ჯიბეში მოთავსებულ iPod-ზე არის მიმაგრებული, ხოლო მეორე ჯიბეში ზემოთხსენებული nokia 2600 დევს.

 ბოლო დროს დავფიქრდი, რომ ძალიან ბევრი ზედმეტი ნივთი დამაქვს თან. ჩემდა გასაკვირად, ეს ფაქტი არ მაწუხებს, მაგრამ არჩეული მაქვს მოდელი და თუ ტელეფონის ყიდვას გადავწყვეტ, აუცილებლად მას შევიძენ.

→ ვერ წარმოიდგენ რამდენად ჩემიანია “ის” ტელეფონი. რომელი “ის”? ისედაც ბევრი ვილაპარაკე… ამაზე შემდეგ პოსტში მოგიყვები…